En dat is waar ik nog al vaak tegen aan loop in mijn leven.

Waardoor ik zelf maar ook andere mensen mijn beperking niet kunnen accepteren.

En daar kan ik kwaad, verdrietig en soms depressief van worden.

Wat mij nog het meest pijn doet is dat zelfs door een deel van mijn eigen broers, zus en schoonzussen mijn beperking niet begrepen en geaccepteerd wordt.

Één van mijn broers moest er zogenaamd tijdens een bezoek aan een klooster er achter komen wat mijn beperking voor mij moest inhouden.

Dat is de grootste onzin die ik ooit heb gehoord, want de enigste manier om er achter te komen is door het zelf te ervaren.

Van die zelfde Broer kreeg ik ooit ook een uitbrander in het laatste half jaar dat mijn vader nog leefde en ernstig ziek was, waarom ik, toen ik zelf ook een week niet lekker in mijn vel zat, niet voor mijn vader kon zorg, terwijl ik al die tijd 24/7 voor mijn vader had gezorgd tot op de dag van z'n dood.

En werd samen met mijn vrouw als het ware verplicht om met familie activiteiten deel te nemen, terwijl wij daar geen zin in hadden, omdat het te druk wordt.

En wordt minderwaardig behandeld door hen en werd tijdens de verkoop van mijn ouders huis gewoonweg genegeerd wanneer ik reële voorstellen deed.

Zo kan een erfenis een ergernis, waardoor de band steeds slechter wordt.

Want sindsdien is er nog nooit een keer weer contact geweest.

Er is nog een andere reden waarom ik maar ook mijn vrouw niet worden geaccepteerd.

Dit is vanwege het niet hebben van kinderen.

We hebben het op de normale manier geprobeerd en op een kunstmatige manier, tot mijn vrouw spontaan zwanger raakte en 8 weken erna een miskraam kreeg.

Dus worden je familie vreemden en je Vrienden je familie.

Heb moeten en moet nog steeds mentaal vechten om mij staande te houden in deze maatschappij en zover te komen waar ik nu ben.

Gelukkig heb ik daar hulp bij van twee personen en een lieve hond, maar van die twee personen is er 1 professionele hulp sinds 2007 en de andere is mijn lieve vrouw.

Heb namelijk al meerdere keren op het punt een einde aan mijn leven te maken, Maar dit werd daar gelukkig van weerhouden door de liefde voor mijn vrouw die mijn huisarts belde.

Die gaf mij naast ANTIDEPRESSIVA tabletten het advies om een oude Hobby het sportvissen weer op te gaan pakken, dit om mijn hoofd leeg te kunnen maken zodat ik wat beter met spanningen om kan gaan.

Maar helaas zit dat er voorlopig effen niet meer in vanwege problemen met mijn nek, waardoor ik mijn hengel niet goed kan vast houden bij het binnenhalen van de vangst.

Een andere hobby is is onze Lieve hond Kyra, omdat zij vrolijkheid in huis brengt.

Dus hebben haar min of meer als therapiehulp gekocht, maar ook omdat er meteen een klik was tussen ons en haar.

Als ik even een keer niet lekker in mijn vel zit weet zij mij weer op te vrolijken.

En mijn grootste hobby is mijn lieve vrouw die ondanks dat ze zelf ook met een beperking leeft sinds 1999, er toch altijd voor mij is, maar andersom ook.

We kennen elkaar al ruim 20 jaar, waarvan we ruim 16 jaar getrouwd zijn.

Ook zij weet wat het is om met een onzichtbare beperking te leven vanwege een CVA die ze ze in 1999 opliep door door een Hersentrombose.

Ook zij loopt tegen DISRESPECTVOLLE situatie's aan oa op haar werk (collega's) en wij samen in onze omgeving (buren).

Om een voorbeeld in de buurt te geven,( speelt zich een aantal jaren terug) sta ik aan de voorkant buiten de ramen te lappen voor mijn vrouw wordt ik door twee buurmannen respectloos uitgelachen, omdat er per ongeluk iets mis ging.